Beslissen over leven en dood
Het idee, en ook het Defensie drugsbeleid in z’n algemeenheid, leidt tot bedenkingen. We geven jongens en meisjes in missiegebieden de beschikking over (semi)automatische wapens, waarmee we ze de grootste verantwoordelijkheid in handen geven die er is: beschikken over leven en dood. Kennelijk stellen we zoveel vertrouwen in hun oordeelsvermogen dat we dit verantwoord achten. Waarom zouden deze jongens en meisjes dan niet in staat zijn om verantwoorde keuzes te maken ten aanzien van drugsgebruik?
Zero tolerance?
Het voorstel volgt nadat militairen in het Caribisch gebied zijn betrapt op het gebruik van cocaïne. Het is militairen tijdens plaatsingen aldaar toegestaan om, wanneer zij vrij zijn van dienst, alcohol te comsumeren. Dat gebeurt dan ook veelvuldig in de daargelegen uitgaansgebieden. Omdat het gebied dicht bij cocaineproducerende landen ligt, is er in dezelfde uitgaansgebieden ook veel cocaïne aanbod. Maar waarom dat alcoholgebruik toestaan, terwijl zo fel geageerd wordt tegen cocainegebruik? Het argument dat militairen beschikken over wapens en mogelijk te maken krijgen met levensbedreigende situaties, gaat hartstikke mank. Want de na-effecten van alcohol spelen minstens net zo lang als de na-effecten van cocaïne. Bovendien is de werking van alcohol veel desastreuzer voor het concentratievermogen, de lichaamsbeweging en de mentale gesteldheid – om maar een paar factoren te noemen.
Bestaansrecht
Zou het kunnen zijn dat onze militaire aanwezigheid in het Caribisch gebied (ook) te maken heeft met de War on drugs, en het daarom politiek onhandig is als Nederlandse militairen drugs gebruiken? De War on drugs die er als beleid voor zorgt dat de private Amerikaanse gevangenissen overbevolkt worden door minor drug offenders, en dus voorzien blijven van hordes spotgoedkope arbeidskrachten. Een beleid ook dat, door drugs te criminaliseren, de winstmarges in productie, smokkel en handel van drugs tot grote hoogtes drijft. Een beleid dat mede tot gevolg heeft dat het geweld steeds diabolischere vormen aanneemt – zoals dat niet alleen meer in bijvoorbeeld Mexico, maar nu ook in Amsterdam gevoeld wordt. Een beleid dat, doordat wij het met manschappen ondersteunen, bestaansrecht geeft aan onze militaire aanwezigheid in De West.
Verantwoordellijkheid
Terug naar de eigen verantwoordelijkheid van onze jongens en meisjes. Waarom gebruiken zij eigenlijk cocaïne? Zou het kunnen dat ze jong zijn en avontuur zoeken en er achter komen dat hun plaatsing in De West (zoals veel militaire plaatsingen) met betrekking tot het werk eigenlijk een beetje saai is? Dat ze zich er meer van hadden voorgesteld? Dit is natuurlijk geen argument dat Defensie graag onder ogen ziet, want dergelijke berichtgeving schaadt de toch al moeizame werving en selectie. Maar het is kwalijk te noemen dat een overheidsorganisatie jongens en meisjes werft met fantastische reclamespotjes over een zinvol en avontuurrijk bestaan, terwijl iedereen achter de schermen weet dat dit geenszins de realiteit is.
Betutteling
Bovendien is het enorm bevoogdend om mensen die we in missiegebieden de verantwoordelijkheid geven over leven en dood, in andere gevallen te betuttelen met politiek gekleurde gedragsregels. Alsof onze militairen kinderen zijn; niet in staat hun gedrag ten opzichte van hun verantwoordelijkheden af te wegen. Het geeft blijk van erg weinig inzicht in de belevingswereld van hedendaagse jongeren en jongvolwassenen.
